Proza (lat. proza oratio – upravni, direktni govor) je način izražavanja i pisanja koji obično nije metrički tako čvrsto određen kao poezija (stih, metrika, ritam, rima, akcenat), te koji ima različite funkcije u standardnom i književnom jeziku. U standardnom jeziku upotrebljava se u svrhu svakidašnjeg sporazumevanja, a u književnom jeziku u diskurzivnim književnim vrstama (esej, rasprava, traktat i sl.), zatim u memoarskoj književnosti, i, posebno nakon renesanse, u raznim epskim i dramskim formama. Mada u nekim graničnim slučajevima proza može da poprimi neka formalna obeležja poezije (ritmička proza, poetski roman), pa i njeno afektivno, emotivno i imaginativno dejstvo, proza i u svojim dotjeranijim oblicima ipak obično ima naglašeniju referencijalnu i kognitivnu funkciju, te se u njenoj komunikaciji podrazumeva znatno neposrednija povezanost između opisivanog i opisanog. Krajnji stepen povezanosti između sadržaja i njegovog iskaza postignut je u naučnoj prozi – koja je zbog toga na najdonjoj lestvici interesovanja jednog teoretičara književnosti.
