Materija se obično definiše kao supstancija od koje su sačinjeni fizički objekti, što praktično znači da se pod materijom smatra sve što se može čulima osetiti i poseduje fizičke osobine. U klasičnoj fizici i opštoj hemiji, materija je svaka supstanca koja ima masu i zauzima prostor, jer ima zapreminu.
Iako u nauci danas dominira takozvana materijalističko-dijalektička teorija, nema jasno definisane teorije materije koja je naširoko poznata. Materija bi se najjednostavnije mogla definisati kao istovremena manifestacija mase i energije u vremenu i prostoru.
Kao opšta, filozofska i fizička, kategorija, materija je neodvojivo povezana sa drugim opštim kategorijama, a to su prostor, vreme i kretanje. Materija, dakle, uvek postoji u prostoru (zauzima neki prostor) i vremenu, a, takođe, ne može da postoji ni bez kretanja tj. nalazi se u stanju stalnog i neprekidnog kretanja i promena.
Jedan od najstarijih (formulisan još u antičkoj Grčkoj) zakona fizike je Zakon održanja materije koji glasi: Materija se ne može uništiti, niti ni iz čega stvoriti, ona može samo da se menja i da prelazi iz jednog u drugi oblik.
Tek u 19. veku su ispravno postavljeni temelji fizike u smislu definisanja osnovnih osobina materije i sastavnih elemenata prirode. Tada je primećeno da osim supstancije (fizičkih tela) postoji nešto što u prirodi može imati fizičke osobine, a ne mora imati masu i oblik. To je bila energija i dugo je smatrana osnovnim i nezavisnim sastavnim delom prirode.
Taj drugi oblik postojanja materije se obično zove fizičko polje. Može se reći da je materija građa prirode tj. univerzuma.