Egzistencijalna kriza označava trenutak u kojem osoba počinje da preispituje smisao, svrhu i vrednosti svog postojanja. Ovo stanje može biti izazvano životnim događajima, poput gubitka, neuspeha ili promene u životnom toku, što pokreće duboka filozofska pitanja o smislu života i individualnom identitetu. Egzistencijalisti, poput Sørena Kierkegaarda i Jeana-Paula Sartrea, smatraju egzistencijalnu krizu sastavnim delom ljudskog postojanja, jer tera pojedinca da se suoči sa sopstvenim slobodnim izborom i odgovornošću. Egzistencijalna kriza često vodi do osećaja besmisla i anksioznosti, jer osoba shvata da mora sama definisati svrhu svog života u svetu koji je inherentno neutralan prema individualnim ciljevima i vrednostima. Filozofi kao Sartre veruju da se kroz suočavanje sa ovim pitanjima osoba može osloboditi društvenih pritisaka i naći autentičnost, dok drugi smatraju da je egzistencijalna kriza nepremostiv teret.
