Sociobiologija je naučna disciplina koja je nastala sredinom sedamdesetih godina prošlog veka, a ime je dobila od osnivača Edvarda Osborna Vilsona. On ovu nauku definiše kao „naučno proučavanje bioloških osnova svih oblika socijalnih ponašanja različitih vrsta organizama, uključujući i čoveka“.
Ona je hibridna naučna disciplina nastala saznanjima iz etologije, ekologije i genetike na osnovu koje je potrebno izvesti opšta načela bioloških odlika svih društava. Kako sam kaže u predgovoru kasnijeg izdanja svog čuvenog dela „O ljudskoj prirodi“, nastanak sociobiologije se desio u politički turbulentna vremena u SAD, a ova stanovišta su se kosila sa većinom prihvaćenih stanovišta o čoveku i njegovoj prirodi: sa teološkim pristupom prema kojem je čovek po prirodi dobro biće, a njegova priroda proizvod božjeg stvaralaštva, ali i sa biheviorističkom doktrinom o praznoj ploči prema kojoj je ljudska priroda potpuno plastična, a čovek je rezultat odgoja i može biti oblikovan na razne načine. Sociobiološko stanovište o urođenoj ljudskoj prirodi i ograničenosti oblikovanja iste je predstavljalo jedan radikalan raskid sa većinom pristupa u proučavanju čoveka. Urođene razlike nisu bile politički popularna tema u periodu kada se veliki broj društvenih intelektualaca borio za emancipaciju manjina i žena i njihovu potpunu integraciju u američko društvo. Zbog toga je sociobiologija doživela kritike sa raznih strana, a pre svega političke.
Sam naziv sociobiologija prvi put se pominje u Vilsonovom delu „Sociobiologija: nova sinteza“ gde autor aludirajući na poznato delo Džulijana Hakslija – Evolucija: Savremena sinteza (1943) želi da ukaže na velike aspiracije novonastale discipline. U središtu Vilsonove teorije jeste koncept ljudske prirode. S obzirom da se preko biologije proučava ljudsko ponašanje, ova knjiga izvazvala je brojne kontroverze.