Hablov zakon je osnovni princip u kosmologiji koji opisuje širenje svemira. Otkriven je 1929. godine od strane Edvina Habla, koji je primetio da se galaksije udaljavaju jedna od druge brzinom koja je proporcionalna njihovoj udaljenosti od posmatrača. Ovaj zakon se matematički izražava kao v = H₀ × d, gde je v brzina udaljavanja galaksije, H₀ je Hablova konstanta, a d je udaljenost galaksije.
Hablov zakon je značajan jer je pružio prvi empirijski dokaz za teoriju širenja svemira, što je kasnije dovelo do razvoja teorije Velikog praska. Širenje svemira znači da se prostor između galaksija povećava tokom vremena, a ne da se galaksije kreću kroz već postojeći prostor.
Istraživanja koja koriste Hablov zakon omogućavaju naučnicima da procene starost svemira, njegovu veličinu i strukturu, kao i da prouče tamnu energiju koja utiče na ubrzano širenje svemira. Vrednost Hablove konstante je tema mnogih diskusija u savremenoj astronomiji jer različite metode merenja daju različite rezultate, što otvara nova pitanja o prirodi svemira.