Panteizam je učenje prema kojem su Bog i vaseljena (ili priroda) jedno te isto, ili da sve stvari sačinjavaju sveobuhvatnog, imanentnog boga. Panteističko verovanje ne prepoznaje posebnog ličnog boga, antropomorfnog ili drugog, već umesto toga karakteriše širok spektar doktrina koje se razlikuju u oblicima odnosa između stvarnosti i božanstva.
Panteistički koncepti datiraju hiljadama godina unazad, a panteistički elementi su identifikovani u različitim religijskim tradicijama. Termin panteizam je skovao matematičar Džozef Rafson 1697. godine i od tada se koristi za opisivanje verovanja raznih ljudi i organizacija.
Najpoznatiji panteistički sistem u modernoj filozofiji je Spinozin, mada je panteistička retorika cvetala u 19. veku, na primer u radovima Emersona.
Panteizam je popularizovan u zapadnoj kulturi kao teologija i filozofija zasnovana na delima filozofa iz 17. veka Baruha Spinoze, posebno na njegovoj knjizi Etika. Panteistički stav je u 16. veku zauzeo filozof i kosmolog Đordano Bruno. Ideje koje podsećaju na panteizam postojale su u religijama južne i istočne Azije pre 18. veka (posebno sikizam, hinduizam, sanamahizam, konfučijanizam i taoizam).