Dijalektika (grč. διαλεκτική (τέχνη), dialektiké (téchne), lat. dialectica) je filozofski pojam koji se koristi za više značenja. Dugo vremena je opisivao metodu vođenja razgovora, razmišljanja ili argumentacije u oblasti koja se danas naziva logikom.
Od 18. veka počinje novo korištenje ovog izraza: teorija u suprotnosti stvari ili pojmova, kao i otkrivanje i ukidanje tih suprotnosti. Čisto šematski dijalektika može biti pojednostavljeno opisana u ovom novijem smislu, kao diskurs.
Problemi i protivrečnosti, koji se suočavaju kao antiteze, rezultuju rešenjem ili novim razumevanjem zvanim sinteza. Ova šema se odnosi, između ostalog, na protivrečnosti između pojma i objekta u metodičkom otkrivanju istine, do razlike između učesnika u raspravi i rasprave o pravim razlikama u prirodi ili društvu.
Termin dijalektika nije sinoniman sa terminom debata. Dok teoretski debateri nisu nužno emocionalno uloženi u njihovu tačku gledišta, u praksi debateri često ispoljavaju emocionalnu posvećenost koja može da zamagli njihove racionalne procene.
Debate se dobijaju kombinacijom ubeđivanja protivnika, dokazivanjem tačnog argumenta i dokazivanjem da je protivnički argument netačan. Za rasprave nije neophodno da se odmah identifikuje jasan pobednik ili gubitnik; mada, jasne pobednike često određuje sudija, žiri ili konsenzusna grupa.
Termin dijalektika isto tako nije sinoniman sa terminom retorika, metodom ili umetnošću diskursa koji pokušava da ubedi, informiše, ili motiviše publiku. Koncepte, poput „logosa“ ili racionalne žalbe, „pafosa“ ili emotivne žalbe, i „etosa“ ili etičke žalbe, retoričari namerno koriste da ubede publiku.